Dört mevsimden oluşan bir film.
“Siyah, gece vakitleri çok hüzünlü oluyor. Sanırım sebebi, karanlığın bana sürekli ölümü hatırlatması.”
“Bu kentin günleri sayılı”
“O, insanların canını acıtırken, ben tanrıya üzgün olduğumuzu söylerim.
Tanrıya derim ki,
Üzgünüz. Bir daha asla yapmayacağız. Üzgünüz. Üzgünüz. Bir daha asla yapmayacağız.”
“Her koyun kendi bacağından asılır. Bu kent, bizleri umursamaz. Ve değişmeye devam edecektir. Şu sokaklarda öğrendiğim tek şey bu, bana kalırsa.”
“Dünya gezegeninden Beyaz ajan burada.
Yabancıyı yenmeye geldi.
Ajan Beyaz’ın bir hayalim var.
Denizle,
Gökyüzüyle,
Ağaçlarla,
Ve rüzgarla ilgili.
Benim hayalim.
Yanıp kül oldu.
Yanıp kül oldu.
Tüm şehir yanacak.”
“Sokaklarda Siyah’ın kafayı yediğine dair bir söylenti dolaşıyor.
Bir şeyi ne kadar çok seversen o kadar da acı çekersin.
Define Kenti asla eskisi gibi olmayacak, Siyah.
Bizler dursak bile, bu şehir ilerlemeye devam edecektir.
Öleceksin.
Bu, yüzünden okunuyor.
Öyleyse, cehennemede görüşürüz, Siyah. Seni orada bekliyor olacağım.
Bu kent, cehennemin ta kendisidir.
Cehennemin ta kendisi.”
ve Siyah’a
“Karanlıktan korkma”
diye seslenen bir Minotaur sahneye girer. Ama ne giriş. Tüm film boyunca en heyecanlandığım yer diyebilirim.
“İçindeki karanlığı serbest bırak Siyah!”
ve ardından kargaların beyaz güvercinleri kovaladığı bir sahne…
“Elindeki yara izine bir bak. Sana hatırlatmak için orada. Ben oradayım, senin içinde. Her ne zaman ihtiyacın olursa.”
ve yaz gelir. Elma tohumu filizlenir.
“Ben geldim.
Sesine ne oldu hayatım?
Karaoke.
Sesinin bu hale gelmesi için kaç saat şarkı söyledin ki?
10 saat kadar.
Saçma sapan konuşma.
Çok yorgunum. Yemekte ne var?
Tavuk yahnisi.
Teppanyaki falan yapsaydık!
Evvelsi gün yedik ya.
Teppanyaki!
Mızmızlanma. Neden eve erken gelip yardım etmiyorsun?
.
.
.
Aaa…
Itadakimasu!”
Zamanda geriye gidebildiğinizi düşünün. Peki ya sınırlı sayıda hakkınız olduğunu sonradan öğrenseniz? Bunun ötesinde bu gücü başkasından aldığınızı öğrenseniz? Devam eden olaylar silsilesi içinde kendini bulan liseli bir kız.
Zaman kimseyi beklemez.
“Bir başkası gibi yaşarken, her tarafı hüzün kaplar… Güneşte kavrulan çamaşırları, banyodaki diş fırçasını ve telefondaki mesaj kutusunu.
Üç sene önce birlikte olduğum bir kız e-postasında ‘’Hâla senden hoşlanıyorum. Şimdi bile.’’ diye yazmış. Ama birbirimize binlerce e-posta göndersek de muhtemelen kalplerimiz birbirine doğru bir santimetre bile yaklaşmayacak.
En sonuda fark ettiğim tek şey kalbimin canlılığını yitirip katılaşmaya başlamasıydı. Derken bir sabah birdenbire farkına vardım ki hiç birşeyin tadı kalmamıştı. Bu bardağı taşıran son damla oldu ve işi bıraktım.”
3 bölümden oluşan ve bir saat süren görsel bir şölen. Kendinizi Japonya’da bulacağınıza emin olun.
“Birbirine yaklaşırlar, şekil alırlar, sarmalanırlar, düğümlenirler, çözülüp koparlar, sonra tekrar kavuşurlar. Buna Masubi denir. Yani Zaman.”
Aşk sadece senin ve onun görebildiği görünmeyen bir gökkuşağının ham maddesinden damıtılmış bir iple birbirine bağlanmak değil midir zaten?
Bunun için iki kişinin var olması gerekli midir?
Peki ya gökkuşağından oluşan bir kuyruklu yıldız ile can verip sonra bir yudum sake ile geri çağırılsan?