Bu ay gerçekleşen ve bazıları çevrimiçi, bazıları da açık havada gösterilecek 39. İstanbul Film Festivali Ulusal Yarışma filmlerinden biri olan Şair, seyirciyi, yazma sürecindeki paranoyalara davet eden, tekinsizlik duygusunu çok iyi yansıtarak girizgah yapan bir film. Daha öncesinde izlediğim ilk Ulusal Yarışma filmi Körleşme‘de olduğu gibi burada da başrolümüz erkek bir yazar (ama filmin adı şair). Ve yine Bechdel testini geçemeyen bir film ile birlikteyiz (Aşk, Büyü, vs.’de bunu aşacağımızı umuyorum).
Filmin başındaki röportajda yer alan ”…Böylece hem birini öldürmüş olmanın ağırlığını üzerinde taşıyan hem de aslında hiç kimseyi öldürmemiş birinin hikayesine odaklanabiliyoruz…” cümlesi Ahmet Dirimlioğlu’nun başından geçenlerin de özetine çok benziyor. Ahmet yeni romanına odaklanabilmek ve iyi bir iş çıkarabilmek için rahatça izole takılabileceği bir yerde yaşayan bir yazardır ve yazma süreci, doğum gününe iki gün kala yaptığı bir araba kazasıyla sekteye uğrar. Çeşmeden su doldurmuş dönüyorken birden sert bir şeye çarpar ve inip etrafı incelediğinde kırık aynası dışında hiçbir ize ve ipucuna rastlamaz. O günden beri, evde başına bela olan kara sineğe, söyleşisine gelen siyah salyangoza (bunu sadece biz görürüz), bahçesine ve evine gelen, daha önce görmediği kara köpeğe (Garip) de şaşırır ve içten içe rahatsız olur. NBC filmlerinde kasıtlı unsur olarak kullanıldığı teorileri üretilen ya da sürrealist eserlerden hatırladığımız sinek, zaman içindeki çürümeyi burada da göstermeye, işaret etmeye başlar.
Neyin hayal neyin gerçek olduğu git gide karışmaya başlar. Ortada ters giden bir şeyler vardır ama kahramanımız Ahmet neler olduğunu bir türlü çözemez. Filmin başındaki Örümcek Adam’lı top ve sanayide oynayan hayali çocuk detayları zaten sonunu tahmin etmeyi oldukça kolaylaştırarak ipucu olmaktan çıkan unsurlar haline gelir.
Görüntü yönetmenliğini, seslerini ve farklı çekim tekniklerini başarılı ve yenilikçi gayretler olarak nitelendirebileceğim Şair, sonlara doğru temposunu kaybedip ne demek istediğini tam toparlayamasa da 39. İstanbul Film Festivali’nin izlenmeye değer, vakit ayırdığınıza Körleşme’de olduğu kadar pişman olmayacağınız yapımlarından olmuş. Son olarak, filmdeki Rus Edebiyatı ve Rus Sineması dokunuşlarını yüzeysel damlalar yerine kocaman dalgalar olarak görmek de güzel olabilirdi. Siyah köpek olayı Stalker’a mı bağlanacak yoksa diye geçirdim içimden bir an ama olmadı. Burada kısaca değindiğim bazı unsurları karşılaştırmak adına Mehmet Emin Yıldırım’ın gelecek filmlerini merakla bekleyeceğim.
Not: Filme önce 70/100 vermiştim ama bu hem sonradan içime sinmedi hem de Plaza‘ya biraz daha yüksek vermek istediğimden işin içinden çıkamadım ve burayı 60/100 olarak güncelledim.
Ahmet Dirimlioğlu, psikoloji temalı romanlar yazan bir yazardır. Yeni romanını sessiz ve huzurlu bir ortamda yazabilmek adına İstanbul’un Taşdelen semtinde, tam ormanın içinde bir ev satın almıştır. Ama işler istediği gibi gitmez, altı ay geçmesine rağmen bir türlü romanına başlayamaz. Bir gece arabasıyla ormanın içindeki çeşmeden su doldurmaya gider. Dönüşte teybin ayarları ile uğraştığı dikkatsiz bir anında bir şeye çarpar. Etrafı araştırır, ama kazaya sebep olan şeyle ilgili hiçbir şey göremez. Ahmet, doğum gününün olduğu iş yükü bir hayli yoğun bir haftada gerçekleşen bu kazanın etkisini bir türlü üzerinden atamaz. Yazma sürecinden dolayı karışık olan zihni, yaşadığı mahallenin keşmekeşi ve mahallelinin kazadan haberdarmışçasına tavırları yüzünden daha da bulanıklaşacaktır.
Yönetmen : Mehmet Emin Yıldırım Senaryo : Mehmet Emin Yıldırım Görüntü Yön. : Hakan Körezli Kurgu : Caner Küçük Müzik : Bülent Ünal Oyuncular : Hakan Atalay, Melissa Özge Yıldırımer, Sedat Kalkavan, Bilal Çatalçekiç, Suna Selen, Tonguç Oksal, Batur Belirdi, Açelya Dadalı, Mertkan Arat, Hazal Manduz, Baran Manduz
39. İstanbul Film Festivali Ulusal Yarışma incelemelerimiz:
Körleşme 51/100
Şair 57/100
Plaza 60/100
Bilmemek 71/100
Ceviz Ağacı 55/100
Uzak Ülke 41/100
Aşk, Büyü vs. 71/100